Arıkan Yılmaz Dim’i özlemle anıyoruz – Alanya Gündem

– 1968 yılında Alanya’da gazetecilik denilen alışılmadık bir meslek başladı. O zaman neden bu seçimi yaptınız?

Hayatımdaki tüm faaliyetler yenilikler etrafında olmuştur. Örneğin ilk muhasebe ofisimi Alanya’da açtım. Alanya’da ilk ticaret ortaokulu ve Milli Eğitim Müdürlüğü görevlerinde bulundu. Başkalarının yaptığını değil, mümkün olduğunca “yapılmayanı yapmayı” seviyorum. İlkini tercih ettiğim için gazetecilik fikri de kafamda canlandı. Gazete Alanya’da bir ihtiyaçtı. O dönemde vatandaşlar sürekli bu ihtiyaçtan bahsediyordu. Ben de basını düşünüyordum. Ortaokul öğrencisiyken duvara bir gazete asmıştım. Okul müdürü bir sorundan dolayı gazetemi kapattı. O zamandan beri, o benimle kaldı. Bu ukuleleyi bu şekilde tatmin ettim.

– Gundemhaberleri.org.tr’nın kuruluş günlerinden bahseder misiniz?

Askere gideceğim yıl bir düğünde bazı yurttaşlar “Aa Alanya’da gazete yok” diye yakındılar. Alanya gazetesini çıkarmayı düşünüyordum. Aralarında sadece askeri bir bariyer vardı. Askerliğimi bitirdikten sonra Alanya gazetesi çıkarmaya karar verdim. 1966 yılında askere gittim. 1968 yılının Temmuz ayında Alanya’ya geldim ve iki ay izin aldım. Araştırmadan sonra bir matbaa kurmaya karar verdim. 1 Eylül 1968’de gazete yayına hazırdı. Bölge valisi Sabri Yorulmaz tarafından hazırlanan ilk baskı. O zamana kadar işletmemizi büyük bir kalabalığa açtık. Gazetenin boyutu 0.45 metrekaredir. Şu anki gazetedeki kağıt boyutundaydı. İlk kuruluşundan bu yana gazeteyi mümkün olduğu kadar içerik ve biçim açısından örnek bir yayın haline getirmeye özen gösterdik. İlk baskılarımızda elle düzenleyip baskı yapıyorduk. Böylece en ilkel tipografi ile başladık. Yetmişli yıllarda makine baskısı yapıyoruz. Makineyi kullanarak dizgi yapmaya başladık. Yani o zamanın en yüksek teknolojilerini kullanmaya çalıştık. Otomatik baskı ve otomatik dizgi o dönemde her matbaada bulunan bir teknolojiydi. 1980’lerin sonlarında ofset baskı sistemini düşünmeye başladım. Ancak mali kaynaklarımız buna yetmedi. Bu nedenle 1989 yılında ikinci el ekipman satın alarak ilk ofset baskı sistemine geçtik. Sistemi kademeli olarak geliştirdik. Yeni cihazlar ve makineler aldık. Gazetenin hem içerik hem de tasarım olarak çevre bölgelerdeki ve valiliklerdeki gazetelerden aşağı olmamasına özen gösterdik. Tabii daha önce amatör gazetecilik yaptığım 1980’lerin sonunda profesyonel gazeteciliğe geçmenin maliyeti çok yüksekti. 11 daire sattık ve ancak bugünün talebine ulaşabildik. 90’larda yeni rakipler ortaya çıktı. Yükselişimizi kâr etmek olarak yorumladılar ve bunu kâr için yaptığımızı düşündüler. Ancak bu işi büyük fedakarlıklarla yürütüyorduk ve büyük ekonomik zorluklarla karşı karşıyaydık. O dönemde ortaya çıkan tüm yeni rakiplerimiz yayınlandıktan 1-2 yıl sonra kapatılmak zorunda kaldı. Böylece bu işin bir fedakarlık işi olduğunu öğrendiler. Gazetenin bugünkü haline gelmesinde oğlum Muhammed Ali’nin ve gazetem çalışanlarının katkıları çok büyük oldu. Okurlarımızın gazetemizin kıdemine ve insanımıza duyduğu güven ve ilgi, bizleri daha iyi hizmet vermek için motive eden sebepler arasındadır.

İlk yıllarda yaşadığınız zorluk ve sıkıntılardan bahseder misiniz?

İlk kurumlarda çok zorluklar vardı ama bizimki farklıydı. Çünkü Alanya’da olmayan bir meslekti. İşi yapacak kimseyi bulamadık. İzmir, Ankara ve İstanbul’dan eleman getiriyorduk. Ama adamlar birkaç aydır çalışıyor ve kaçıyorlardı. Usta bulmak zordu. Bu mesleği anlayan tek bir kişi yoktu. Bu konuda büyük sorunlarımız oldu. Ve elbette, o zamanlar basın çok yeniydi. Herhangi bir haber yazdığınızda, haberle ilgili kişiler sizi taciz ediyor veya sizi arayıp hakaret ediyorlardı. Kimse şimdiki kadar anlayışlı değildi. Benzer zorluklarla karşılaştık. Maddi sıkıntılar da oldu tabii. Bu çok para vermeyen bir meslek. Bu yüzden sonunu getirmek için çok uğraşıyorduk. Bankalardan çok kredi kullandım. Ziraat Bankası, Halk Bankası ve Ticaret Bankası’ndan kredi kullandım. Ben de öğretmendim ve maaşım vardı. Bir bahçemiz vardı ve muz, narenciye gibi meyvelerden üç beş sent kazanıyorduk. O sırada bütün gazeteleri yiyordu. Maalesef gazeteden yararlanamadık. Çünkü Alanya’nın nüfusu 10 bin civarındaydı. Ne mağaza ne bir şey vardı. Baskı işi de o kadar güçlü değildi. Alanya’da Alantur, Panorama, Hello ve Selam gibi 3-4 otel vardı. Birkaç restoran da vardı. Fabrika vs olmadığı için yazıcı da yoktu. Reklam işi yoktu. Yani o dönemde basını çok zor çalıştırdık.

– O yıllarda Alanya’da okuma yazma oranı ne kadardı?

Okuma yazma oranı çok düşüktü. Alanya halkı genel olarak kültürel faaliyetlere ve eğitime fazla önem vermeyen bir halk topluluğuydu. Bu şimdi biraz değişti. Tekrar teşekkürler, gazetemize gerek bizzat gerek başka sebeplerle yoğun ilgi vardı. Ancak yararın hala zayıf olduğu söylenmelidir. Ancak Alanya’da bu tür faaliyetler pek beğenilmediğinden gazeteyi yaşatmaya çalıştık ve yaşatmayı başardık. 80’lerden sonra çocuklarımız büyüdü ve büyümeye devam etti. Onlara maddi destek de verdik. Bugün geldiğimiz noktaya bu şekilde geldik.

– Anonim 1968’de bir gazeteyle tanıştı. O günlerde insanlardan ne gibi olumlu ya da olumsuz tepkiler aldınız?

Bazıları takdir etmese de üst düzey yetkililerimiz, kaymakamımız ve diğer bürokratlarımızdan yoğun ilgi görüyorduk. Bize çok yardımcı oldular. Örneğin haber bulmada en büyük yardımcımız onlardı. Bazı kaymakamlar haber yazıp bize veriyorlardı. Genelde onlarla seyahat ederim ve haber bulduğumuzda yazdık. Mesela Fahri Yusel vardı. Tanıdığım ilk hükümdarlardan biridir. O adam çok ilgilendi. Haberleri birlikte yazardık. Bize bu şekilde yardımcı olan arkadaşlarımız oldu. Tabii ki halktan büyük bir tepki görmedik. Hakaretler, saldırılar vs. haberler yüzünden bunlar küçük şeyler.

– Gundemhaberleri.org.tr 37 yaşında. 37 yıl sonra “bu gazeteyi çıkaramayacağız” diye hiç ümitsizliğe kapıldınız mı?

Oldu. Zamanla kapatmaya karar verdim ve satmaya da karar verdim. Ama arkadaşlar ve arkadaşlar, “Sabırlı olun, bu bitecek” dedi ve bu tavsiyelere uyduk ve her şeye rağmen devam etmeye çalıştık. Maddi sıkıntılar vardı ve bazı kaymakamlarla çatışıyorduk. “Memurun Davranış Kuralları” adı verilen dokunulmazlıkları vardır. Hiçbir şey yapamayız. O sana her şeyi yapar, sen ona hiçbir şey yapamazsın. Böyle zamanlarda, “Bu işten maddi sıkıntı çekiyorum ve böyle şeylerle boğuşuyorum. Benim sorunum ne? Bu işten ayrılıyorum” diye düşündüğüm zamanlar oldu. Ama arkadaşlarım ve arkadaşlarım, “Devam edin. Biz de ilerledik ve geldik” diyerek beni cesaretlendirdi.

– Şu anda Deem Medya Yönetim Kurulu Başkanı olan oğlunuz Mehmet Ali Deem Gundemhaberleri.org.tr’nın işletmesini sürdürüyor. Diem’den sonra Gundemhaberleri.org.tr’yı kim tutacak? Torunlarınız gazetecilikle ilgileniyor mu? Torunlarınıza bu yönde tavsiyelerde bulunuyor musunuz?

Eh, şu anda böyle bir torun yok. Ama Gundemhaberleri.org.tr bir kurum haline geldi. Gerçekten de bu kurumu devam ettirecek bir kadro oluşturmak gerekiyor. Şimdi Gundemhaberleri.org.tr’yı şirket haline getirdik. Dışarıdan da olsa bu işi bu şirket içinde sürdürecek kişileri atamak gerekiyor. Oğlum Muhammed Ali yapmalı. Şu anda ne yazık ki ailemizde Muhammed Ali’den başka bu işi sürdürecek kimse yok. Hiçbirinde o coşku yok. Aslında, “Bizi neden bu şirkete götürdünüz?” Bazıları beni rahatsız ediyor. Ancak, bunu bir aile şirketi olarak düşündüm. Aile üyelerinin hakları vardır. Çünkü gazeteyi çalıştırmak için 11-12 daire sattık. O daireler herkese ait. Bu yüzden bu şirketi aileye bıraktım. Bu yüzden ailede meraklı bir üyenin olmasını düşündük. yapmadın. Umarım bundan sonra bu işlevi tamamen Muhammed Ali’ye devredeceğim. Ve onu Muhammed Ali kuracak. Ailesi olmasa bile bu işe devam edebilecek kişileri alarak bu kurumun ayakta kalmasını sağlayacaktır. Onu bu duruma sen getirdiğin gibi, umarım o da yapar.

– Geçen yıl gazetemize silahlı saldırı düzenlendi. İlk saldırınız olmayan bu saldırıyı size ne düşündürdü?

Bu olaylar kaderimizde var. Daha önce arabamızı yaktılar. Gazetemize molotof kokteyli attılar. Evime dinamit bile atıldı. Saldırılar da oldu. Görevimiz gereği artık bu tür saldırıları her zamanki gibi kabul ediyoruz. Bu basında olduğu gibi. Önüne geçemezsin. Bugüne kadar bize yönelik saldırılarda can kaybı yaşanmadığı için Allah’a şükrediyoruz.
Son saldırıyı da anlayamadım. Benimle bu konuda konuşanlar, saldırının yazarların gerici yazılarından kaynaklandığını söylediler. Bazı haberlere üzülenler var. Polisin olaya ışık tutmasını bekliyoruz.

– Gundemhaberleri.org.tr’nın geleceğini nasıl görüyorsunuz? Örneğin, bundan 10 yıl sonra ne düşünüyorsunuz?

Eh, Gundemhaberleri.org.tr yaptı. Bunun devam etmemesi için hiçbir neden göremiyorum. Olağandışı bir hata yapılmazsa, örneğin işletme para kazandığı için satılmazsa, dediğim gibi kurumsallaşırsa Gundemhaberleri.org.tr sonsuza kadar sürer. Geçen yüzyılın ellili yıllarında Alanya’da bir gazete yayınlandı. O gazete sadece 1-2 yıl sürdü. Bizden sonra yine bazı gazeteler çıktı ve hepsi iflas etti. Şimdiye kadar direndiğimiz için sonsuza dek yaşayacak. Alanya’nın buna ihtiyacı var. Ama bunun için kurumsallaşma gerekiyor. Güçlü insanların buna el atması gerekiyor. Umarız biz gittikten sonra da devam eder.

– 1 Eylül 1968’den 1 Eylül 2004’e kadar 37 yıllık gazeteciliğiniz var. Geriye dönüp baktığınızda gazetecilik adına yapmak istediğiniz şeyler nelerdi, hedefleriniz nelerdi, nelerdi?

Sadece kendi gazetem hakkında değil, her zaman yerel gazeteler hakkında düşüncelerim olmuştur. Şimdi BIA adında bir organizasyon ortaya çıktı. Bir bakıma bu kurum benim fikrimi yansıtıyor. Tüm yerel gazeteler, belirli bir merkezden haber ve makale akışı sağlayabilmelidir. Bir organizasyon oluşturulmalıydı. Anadolu Basın Derneği’ni de benzer amaçlarla oluşturduk. Ama ne yazık ki, bu kuruluşlar hemen bazı yararlanıcılar tarafından devralınmaktadır. Bundan sonra çabalarından vazgeçer. Anadolu Basın Derneği’ni kurarken çok iyi niyetle kurduk. Ama ekip geldi oturdu. Loncayı menfaat ve itibar için kullanmaya başladılar. Bu yüzden geri çekildik. Tıpkı Alanya Gazeteciler Cemiyeti gibi. Olayı örnek kişilerle birlikte almak gerekir. Bu iş için en büyük risk, kar hesaplamalarını yapan kişilerin burada yapılmasıdır. Her iş içindir. Her iş hak sahipleri tarafından devralınırsa, o iş herhangi bir fayda sağlamayacaktır. Dernekler gibi, partiler gibi, size söyleyeyim, örgütler gibi. Kendi yaşamları için kendilerini feda eden mükemmel insanlara ihtiyaç vardır.

Yıllarca siyasi ve ekonomik yazılar yazdım. Alanya halkını bu akım hakkında bilgilendirdim, sizler alıntı yaptınız ve yenilikleri anlattınız. Sizi sürekli siyasi ve ekonomik yazılar yazmaya iten sebepler nelerdir?

Türkiye’nin en büyük sorunu siyaset ve ekonomi alanında yeniden yapılandırılamamasıdır. Yerel makalelere veda ettiğim gibi. Nedenlerini şöyle açıklayayım. Dediğim gibi kaymakam, vali, yerel yöneticiler ve belediye başkanlarıyla çok mücadele ettim. Bu mücadelelerde seyirci benim beceriksiz biri olduğum izlenimini edindi. Ya da öyle hissettirdi. Bu yüzden destek bulamadığımı gördüm. Bu yüzden mümkün olduğunca yerel yazılara veda ettim. Genel olarak yazdım. Genel olarak Türkiye’nin ekonomisi ve genel olarak siyaseti hakkında yazdım. Bu nedenle yerel meseleleri diğer muhabir ve yazarlara bırakmayı uygun gördüm. Çünkü bu beni çok rahatsız etti, bu ilgisizlik ve doğru konularda yanıldığımı düşündüler. Halk desteğinin olmaması beni yerel yazılardan uzaklaştırdı.

Gazetecilik hayatınızda unutamadığınız bir anı bizimle paylaşmak ister misiniz?

Ben biraz mücadeleci bir insanım. Kaymakamla, valiyle, belediye başkanıyla mücadele ettiğim zamanlar oldu. Ve çok savaşıyorum. Ama devletin bana verdiği yetkileri kullanarak ve suistimal ederek her türlü kötülüğü yaptılar. Hukuki yollar kapalı olduğu için, dokunulmazlıkları olduğu için bir şey yapamadım. Ondan sonra gazeteyi onlar için de kullanmaya başladım. Böylece büyük sorunlar çıktı, çok huzursuzdum.

– Alanya gençliğine ve halkına ne gibi mesajlar vermek istersiniz?

Alanya’nın ve Türkiye’nin en büyük eksiklikleri okuma alışkanlığı, kültürel faaliyetlere kayıtsızlık ve eğitime yeterince ilgi gösterememesidir. Gençlerimiz bunları mümkün olduğunca telafi etmeli, eğitime ağırlık vermeli, çok kitap okumalı, çok gazete okumalıdır. Sonra kültürel seviye yükseldikçe o toplumda ekonomi düzeliyor, siyaset düzeliyor, her şey düzeliyor. Çünkü Japonya’da ve Avrupa’nın gelişmiş ülkelerinde okuma alışkanlığı bizimkinin on katı. Nüfusun %7’si gazete okuyor. Yüzde 70’i gazete okuyor. Eğitim düzeyi olarak ilköğretim düzeyinin ötesine geçmedik. Lise seviyesini geçtiler ve ortalama olarak lisans seviyesine ulaştılar. Bu bakımdan toplum, eğitim ve kültür alanında belli bir düzeye ulaşmadıkça bir yere varamaz. Ne ekonomi, ne siyaset gelişir, ne de demokrasi gelişir. Yani hepsinin gelişimi mutlaka eğitim ve kültürle ilgilidir. Genelde bunu arkadaşlarımıza tavsiye ederim. İster kültürlü, ister eğitimli olsunlar, çok okumalılar.