Aşkın Yönleri İncelemesi – Geçmişten Gelen İnanılmaz Bir Patlama | sahne

BENF Aspects of Love bazılarımız için geçmişten gelen bir patlama, 1989’da prömiyer yaptığında genç müzik aşığı Alex’i canlandıran ve imzasıyla kendini pop listelerinde bulan Michael Ball için mutlaka bir nostalji şöleni olmalı. Şarkı sözleri, aşk her şeyi değiştirir.

Paul’ün önerisi, yıldızın artık Alex’in amcası George’u oynamasıyla, Paris’teki aşk üçgenlerinin ve romantik aile karmaşalarının hikayesini yeniden yaşamaktı.

Andrew Lloyd Webber’in müziği ve Don Black ve Charles Hart’ın sözleriyle, Görmek İnanmaktır gibi bazı sağlam rakamlar var. Ama Aşk Her Şeyi Değiştirir Yapımda hakim olan, yönetmenliğini Jonathan Kent First’ün üstlendiği ve birkaç kez yeniden canlandırılmış.

Şüphesiz iyi yağlanmış bir gösteri, göze ve kulağa kolay geliyor. John Macfarlane’in kayan ekranları harika komboları ortaya çıkarıyor ve vokaller her yönden güçlü. Ama her yumuşaklığın akla faydaları vardır.

Bunların çoğu, âşık Alex’in (Jimmy Poggio) kendisinden birkaç yaş büyük olan aktris Rose (Laura Bette Pulford) ile tanışmasıyla başlayan ve amcasınınki kadar hızlı bir şekilde çok şaşırtıcı bir aşka dönüşen hikayeye geri dönüyor. . George da ona aşık olur. George’un İtalyan sevgilisi, sanatçı Giulietta (Daniele De Nessi) da arbedenin içine atılırken Rose, sevgiliden çok bir uşak gibi görünse de kendi matbaası Hugo’yu (Vinnie Coyle) satın alır. Bu sırada Julieta’nın Rose ile olan öpücüğü birdenbire ortaya çıkar ve hiçbir yere varmaz.

Bu müzikalin dayandığı David Garnett’in 1955 tarihli romanının bohem havası daha çok ensest kavgalarına benziyor. Bunlar arasında, saçları ağarmış Alex’in 18 yaşındaki (orijinal müzikalden üç yaş büyük) kuzeni Jenny’ye (Anna Unwin) aşık olmasıyla ortaya çıkan tatsız bir değişiklik de var. Bu, onaylamaması cinsel kıskançlık ipuçları taşıyan babası George ile başka bir aşk çatışmasına yol açar.

Aslında, bu karakterler bohem olmaktan uzak görünüyor, cinsiyet dinamikleri geleneksel bir erkek cinsel kıskançlığı veya rekabeti ve kadının muhtaçlığı veya saflığı üzerine kurulu. Giulietta tek gerçek bohem, ancak özgür ruhu doğrudan Frida Kahlo’dan geliyor gibi görünüyor.

Bu insanların yalnızca müziğin sınırları içinde var olabileceklerini hissediyoruz – izlemesi kolay ama duygularıyla tamamen ikna edici olmayan bir müzik.