Pinokyo İncelemesi – Guillermo del Toro Disney’in tatlı peri masalı üzerine karanlık ve kasvetli bir riff | Film

guillermo del Toro, Carlo Collodi’nin fantastik romanının bu sade ve karanlık versiyonunda Pinokyo’nun yeni bir animasyonlu stop-motion hesabını yarattı. Böyle bir şeye, Tom Hanks’in tasasız oyun kurucu Geppetto rolünde klasik olmayan bir performans sergilediği, bu yıl da çıkan Robert Zemeckis’in feci, hasta, duygulu canlı aksiyon Pinokyo’sunun düzeltilmesi için şiddetle ihtiyaç vardı.

Del Toro’nun versiyonu, İtalya’da kederli, çocuksuz bir zanaatkarın, kederin ızdırabı içinde gerçek bir çocuğa dönüşen bir oyuncak bebek yapan hikayesinin altında yatan psikolojik kabusu güçlendiriyor. Geppetto’nun oğlu Birinci Dünya Savaşı’nın sonunda bir hava saldırısında öldüğünde, genç Pinokyo, Walt Disney’in tatlılığından çok uzak, gizemli güçler tarafından hayata döndürülen trajik vekildir. Önce gezici bir sirke, sonra da genç bir faşiste sürüklendi.

Pinokyo, Mussolini’nin çağındaki masumiyet ve suçluluk fikrinin taklidini yapıyor: Günter Grass’ın Teneke Davul’undaki Frankenstein’ın canavarı ile Oscar’ın karışımı gibi. David Bradley, yaşlı adam Geppetto’yu seslendiriyor; Gregory Mann, Pinokyo’yu, Ron Perlman faşist Podesta’yı, Christoph Waltz karnaval ustası Count Volpi’yi ve Ewan McGregor, sapık kanunsuz Sebastian G. Cricket’ı canlandırıyor.

Film güçlü ve kasvetli, ancak herkesin tahta bir kukla gibi göründüğü stop-motion dünyasında tahta kukla bir çocuğun hikayesinin oldukça tuhaf olduğunu düşünmeden edemedim. Bana göre, özenle paketlenmiş fantastik-korku unsuruyla bu versiyon, iki yıl önceki Roberto Benigni/Matteo Jaron Pinokyo’nun kaosuna ve anlaşılmazlığına sahip değil. Ama kesinlikle hüzünlü ve melankoli anları var ve uzun kriketiyle bazı neşeli neşe notları verirken MacGregor’un tatlı tonları var.