Willow Review – Warwick Davis’in fantezi yeniden başlatması çok eğlenceli… ta ki o ortaya çıkana kadar televizyon

wİçinde Warwick Davis’in oynadığı ormandaki büyülü macerayı konu alan film Willow’u hatırlıyor mu? 1988’de piyasaya sürüldü ve o zamandan beri bir yan ekran evreni yaratmadı – bahsedildiğinde, başka bir şey yaptığında Davis’in adından sonra genellikle parantez içinde verilir. Ancak şiddetli yayın savaşlarında, izleyici merakının herhangi bir dayanağı paha biçilmezdir. İşte başlıyoruz: Disney+’ta artık TV dizisi biçiminde bir devam filmi var.

Uzun planda Galler kırsalında bir CGI şatosu ve yakından bakıldığında standart fantezi topluluğu olan Tir Asleen’e dönüyoruz: şövalyeler, sayvanlı yataklar, iki eski krallığı birleştirmek için görücü usulü bir evliliği kutlamak için verilen ziyafetler, ve benzeri. Filmde büyülerin, lanetlerin ve sihrin bir savaş alanıydı, ama şimdi öğreniyoruz ki, huzurlu bir yaşamı güvence altına almak için büyüyü yasakladı – burası insanların “yasak” dediği türden bir yer. Onu çevreleyen gizem, kurtarılması orijinal filmin konusu olan Kaderin Çocuğu Elora Danan’ın nerede olduğudur. Öldü mü, saklandı mı yoksa sürgüne mi gönderildi? Ter Aslın sakinleri bilmiyor.

Dışarıda, yakındaki bir kayalık çıkıntıda, erkek fatma prenses Kate (Robbie Crews, cinayet kurbanı Mary of East Town’ın en iyi arkadaşı), arkadaşı ve eğitim ortağı Jade (Erin Kellman) ile kılıç dövüşü yapıyor ve annesi Kraliçe’yi giydirmek için isteksizce içeri dönüyor. Sorsha (Gwan Whalley, filmdeki rolünü yeniden canlandırıyor), onu giy. Kate, yukarıda bahsedilen düzenlenmiş birlikteliğin gelinidir, bu yüzden şimdi nevrotik inek Graydon (Tony Revolori) ile görevine bağlı bir ev içi aylaklıkla karşı karşıyadır. Bu, birden fazla şekilde, istediğin şey değil.

Ama sonra talihsizlik! Ter Aslin’in ölümcül büyücülük dünyasında bir tür İsviçre olarak sessiz ve tarafsız bir hayat yaşama girişimine rağmen, şeytani işgalciler kaleye baskın düzenledi ve bir prensi kaçırdı. Bir kurtarma görevine ihtiyaç vardır ve çok uzun sürmeyen ama anlamsız sebeplerden dolayı Tir Asleen çocukları gönderir: Kit, Jade, Graydon ve Dove (Ellie Bamber) adında cesur bir mutfak hizmetçisi. Bir hırsız ama aynı zamanda Ter Aslin’in en yetenekli savaşçısı olan alaycı ve becerikli Burman (Amar Chadha Patil) eşliğinde büyük bir bilinmeyene doğru itilirler.

Bu genç umutlular, günü kurtarmak için büyülü bir güç alanı ve ebeveyn kucaklaşması için devasa bir metafor olan “engel”in ötesine geçmeye cesaret edebilirler mi? At sırtında bir reşit olma komedisi geliştiriliyor ve Solo: A Star Wars Story’yi yazan showrunner Jonathan Kasdan tarafından yazıldığı gibi, bazı beklenmedik şekilde aldatıcı şakalarla büyük bir çekiciliği var. Borman, prenses ve arkadaşlarına katılmayı kabul ederse suçlarının her birinin affedileceği söylendiğinde inanamayarak cevap verir: “Tuhafiyedekiler bile mi? Ben… kadife hissine bayılıyorum!” Gerçekten ölmekten korkuyorum. . Şu ve ortak duşlar.” Bu arada, Kit ve Jade arasındaki açıkça dile getirilmeyen romantik gerilim, bir dizi ima olarak bırakılmadı, ancak neredeyse anında çözüldü ve ilişkilerini dolaptaki iki çocuktan daha ilerici bir şeye dönüştürdü.

Willow nerede? O – yani Warwick Davis – ilk bölümün sonunda, diziyi doğru yapan tahmin edilebilir ama yine de düzgün bir değişiklik sağlamak için ortaya çıkıyor. Ancak çift fatura açılışının ikinci yarısında gösteri hızını kaybeder. Davis sevimli bir aktör, ancak komedi zamanlaması, etrafındaki daha az tanınan aktörler kadar keskin değil ve karakterinin bir büyücü ve kadim irfan ve kehanetlerin koruyucusu olarak statüsü, anlatıyı bir tür hareketli fantezi gizeminde bozuyor. hafif ayaklı açıcı büyük ölçüde kaçınmıştır. Şimdiye kadar Willow, Willow olmadan neredeyse daha iyi.

Bununla birlikte, bir YA arayışı serisine yönelirseniz, en azından Netflix’teki tematik olarak benzer The Letter for the King gibi türdeki diğerleriyle eşittir. Şakalar daha iyi ve savaş sahnesinin ilk bölümü herhangi bir göstergeyse, canavar efektleri tam da doğru miktarda puslu tehdit içeriyor. Willow, muhtemelen uzun süre hatırlamayacak olsak bile, bir canlanmayı hak ediyor.